Przypominamy jakie zmiany w norweskim Kodeksie pracy obowiązują od 1 stycznia 2019

Z przyjemnością przedstawiamy tłumaczenie artykułu autorstwa Johana Hvedinga i Moniki Mandys Engelstad z firmy partnerskiej
Novum Økonomi – Brækhus Advokatfirma.

 

W czerwcu 2018 roku przyjęto zmiany w norweskim Kodeksie pracy, które weszły w życie 1 stycznia tego roku. Zmiany te oznaczają zaostrzenie wymogów dotyczących stałego zatrudnienia, a także zwiększenie możliwości pracowników do żądania stałego zatrudnienia. Możliwość wynajmu pracowników z agencji pracy została dodatkowo ograniczona. Agencje pracy nie mogą dłużej zatrudniać pracowników na podstawie umowy o pracę, bez obowiązku zapłaty wynagrodzenia między zleceniami.

Przez długi czas w agencjach pracy stosowano powszechnie praktykę zatrudniania pracowników bez gwarantowanej płacy między zleceniami, dlatego pracownicy otrzymywali jedynie wynagrodzenie za pracę podczas zleceń. Wprowadzone zmiany powodują, że ta forma umowy nie jest już dozwolona.

Odtąd pracownicy zatrudnieni w agencjach pracy muszą co do zasady być zatrudnieni na stałe i mieć prawo do wynagrodzenia na podstawie dokładnie określonego wymiaru etatu lub określonej liczby dni roboczych, czy godzin pracy. Nadal dozwolone jest korzystanie z usług pracowników „wzywanych w miarę potrzeby” (tilkalling) i zatrudnianie tymczasowe (midlertidig), jeśli spełnione są ku temu warunki w każdym indywidualnym przypadku. W związku z tym dostęp do zatrudnienia tymczasowego dla agencji pracy zależy od tego, czy wymagania dotyczące pracy tymczasowej są spełnione w ramach samej agencji. Najbardziej istotne będą przypadki pracy o charakterze tymczasowym lub tymczasowe zatrudnienie zgodnie z zasadami ogólnymi dla maksymalnie 15% załogi przez okres do 12 miesięcy.

Jeśli agencja pracy tymczasowej ma stałe zapotrzebowanie na wynajem pracowników do zleceń, pracownicy muszą być zatrudnieni na stałe. Firmy wynajmujące pracowników z agencji pracy mogą korzystać z tej opcji w takim stopniu, w jakim same spełniają wymogi do podpisywania umów o tymczasowym zatrudnieniu, zgodnie z § 14-9 (2) litera a – e Kodeksu pracy.

Do czasu wprowadzenia zmian możliwe było zawarcie specjalnej umowy z mężem zaufania dotyczącej wynajmu pracowników do danej firmy we wszystkich przedsiębiorstwach związanych układem zbiorowym, niezależnie od tego, czy spełniały warunki zatrudnienia tymczasowego wymienione w Kodeksie (§ 14-9 (2) litera a – e ). Ta możliwość będzie teraz dostępna tylko dla przedsiębiorstw, które są związane układem zbiorowym ze związkiem zawodowym z prawem do „rekomendacji” (innkallingsrett) zgodnie z Ustawą o sporach pracowniczych. W praktyce oznacza to związki zawodowe mające co najmniej 10 000 członków lub stowarzyszenie pracodawców zrzeszające co najmniej 100 pracodawców, którzy łącznie zatrudniają 10 000 pracowników. Innymi słowy, wynajem nie może być dłużej uzgodniony poza ustawowymi warunkami w ramach tzw. umów domowych (husavtaler).

 

Ustawodawca określił także treść pojęcia stałego zatrudnienia, ma ono stały charakter bez ograniczeń czasowych. Zakres etatu musi być przewidywalny oraz muszą być stosowane przepisy o zakończeniu stosunku pracy zawarte w Kodeksie. Umowa o pracę musi określać wymiar etatu lub liczbę dni roboczych w tygodniu, albo godziny pracy każdego dnia. Ponadto zapisy muszą być sformułowane w sposób klarowny dla pracownika tak, żeby było zrozumiałe kiedy ma pracę, szczególnie w przypadku rotacji lub innej pracy okresowej.

 

Artykuł jest dostępny  także po norwesku i angielsku: